Κείμενο: Βιβή Χανιώτη
Δεν θα μπω στον κόπο να πω για την Μύκονο των παιδικων μου χρονών. Ήταν υπέροχη και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις.
Η αλλαγή στην μορφή του τουρισμού που γνωρίζαμε έως τότε, ξεκίνησε περίπου την δεκαετία του ’90.
Βοήθησαν σε αυτό τα ιδιωτικά κανάλια, που δημιούργησαν μία σειρά από νέοσελέμπριτις.
Παρουσιάστριες, γυμνάστριες, κομμωτες, τραγουδιστές, ριαλιτοπαίκτες και οι αυλικοί τους, μπήκαν στην καθημερινότητα του κάθε σπιτιού. Τα περιοδικά, ακολούθησαν με ζουμερές φωτογραφίσεις και λεπτομέρειες από την προσωπική ζωή των σελέμπριτις.
Το Κλικ του Άρη Τερζόπουλου πρωτοστάτησε, και ο Πέτρος Κωστόπουλος, βάλθηκε να ξεβλαχεψει τον μέσο Έλληνα.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Πρέπει να πας Μυκονο. Όλοι Μυκονο. Εμείς, σαν παρεα, την γλεντησαμε αυτή την εποχή. Όπως λέει και ο καλός φίλος Κώστας, αντί για χωράφια, με τα λεφτά που ξοδέψαμε αγοράσαμε αναμνήσεις.
Ακόμα θυμάμαι εποχή που εργαζόμουν σε μαγαζί μεσα στη Χώρα, και πελατης μου είπε ότι έχει μπουτίκ. Και όταν ρώτησα τι ειδους μπουτίκ, μου είπε όλο στόμφο, κρεάτων. Γιατί χασάπης δεν ήθελε να πει. Και τότε το συνθημα ήταν ότι είσαι ότι δηλώσεις.
Μέχρι εκείνο το σημείο είχε πλακα. Μετά, όλα άρχισαν να αλλάζουν.
Με γεωμετρική προοδο, μέσα σε τρεις δεκαετίες, (ναι, τόσο είναι από το ’90) όλα πολλαπλασιάστηκαν. Με όχι πάντα καλό τρόπο. Και τα μαγαζιά, και οι βίλες, και τα δωμάτια και οι εργαζόμενοι, και μαζί με όλα τα παραπάνω, ήρθαν και περισσοτερα αυτοκίνητα, και βαν, πολλά βαν, περισσότερη κίνηση, περισοτερες λακούβες, περισσότερα σκουπίδια.
Ήρθαν και επιχειρήσεις από άλλου και κουβάλησαν μαζί με την αμφισβητούμενη αστική αισθητική τους, και μπράβους και μαφίες και ναρκωτικά και τα πάντα.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς χάθηκε η μπάλα. Ο κύριος Πέτρος σε editorial (του 2015 αν δεν κάνω λάθος) είπε ότι η Μυκονος πια δεν είναι ωραία. Και μέσα σε όλα, είπε και μια μεγάλη αλήθεια.
Το μυστικό του νησιου, εδώ και 80 χρόνια ήταν ότι είχε επισκέπτες όλων των κοινωνικών τάξεων. Και αυτό δημιουργούσε μια ωραία μποέμ ατμόσφαιρα.
Με την οικονομική κρίση από την μια και τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης από την άλλη, αλλά και τις τιμές που διαμορφώθηκαν σε πολυ υψηλά επίπεδα τα τελευταία χρόνια, οι παρεες που έδιναν στο νησί την ωραία χαλαρή ατμόσφαιρα, έχουν εξαφανιστεί. Και οι επιχειρήσεις που έχουν βάλει κεφάλαια με νόμιμο η παρανομο τρόπο στο νησί, θέλουν να βγάλουν κέρδος.
Το φαινόμενο των ξυλοδαρμων, έχει γίνει συχνό την τελευταία πενταετία, και φαντάζομαι οτι αυτά που γνωρίζουμε οι περισσότεροι, είναι πολύ λιγότερα από αυτά που συμβαίνουν καθημερινά.
Και ειμαστε και μεις, που δεν καταφέραμε να ξεβλαχέψουμε, και δεν είμαστε ευχαριστημένοι με την σημερινή κατάσταση του νησιου.
Δεν είμαι ο σωστός άνθρωπος για να δώσω λύση. Μια καλή αρχή θα ήταν ίσως να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια να εφαρμοστούν οι νόμοι και οι κανόνες. Που, όσο κι αν φαίνεται περιεργο υπάρχουν. Και προστατευουν και το νησί και την αισθητική του, και τους κατοίκους, και τους εργαζόμενους και τους επισκέπτες.
Ειδικά οι τελευταίοι, που πληρώνουν αρκετά χρήματα για τις λεγόμενες υψηλές υπηρεσίες του νησιού, θα ήθελα να ξέρω τι γνώμη έχουν όταν θέλουν να πανε σε ένα ακριβό εστιατόριο για παραδειγμα, και να πρεπει να φάνε στην μάπα αδικαιολόγητα μεγάλη κίνηση στο οδικό δίκτυο, έλλειψη χωρών στάθμευσης, κακό πολλές φορές σέρβις.
Και λυπάμαι που γκρινιαζω. Δεν ήμουν καλή μαθήτρια κύριε Πέτρο. Αν είχα ξεβλαχέψει, μάλλον δεν θα παραπονιομουν σήμερα που η Μύκονος δεν θυμίζει πια για πολλούς νησί ιδανικό για διακοπές.